"Het zit allemaal in de ogen" en andere leugens: Een kritiek op hedendaags emotieonderzoek
Kunnen we echt de authenticiteit van een glimlach meten? Een verkenning van de algemene aannames die we maken over emotie-uitingen.
Kunnen we echt de authenticiteit van een glimlach meten? Een verkenning van de algemene aannames die we maken over emotie-uitingen.
We lijken de populaire oversimplificatie te onderschrijven dat machines minder bevooroordeeld zijn dan mensen; als je echter bekend bent met de manieren waarop machines worden getraind om verschillende aspecten van gegevens te lezen en zich daarop te richten, dan weet je dat: Het is gewoon niet zo eenvoudig.
Signalen van emoties zijn niet beperkt tot gezichtsuitdrukkingen. Veranderingen in de bloedstroom en huidskleur kunnen ook aangeven hoe we ons voelen. Hier onderzoek ik de kleurveranderingen van mijn authentieke reactie van verdriet.
Anatomische variatie is een verrassend genegeerde factor bij gezichtsherkenning/facial mocap in technologie en entertainment. Vereenvoudigde anatomische diagrammen worden vaak geaccepteerd als universeel toepasbaar op alle gezichten en er worden weinig verdere vragen gesteld.
De realiteit is: GEZICHTSSPIEREN ZIJN ZEER VARIABEL.
De frontalis (voorhoofdspier die je wenkbrauwen optilt) volgt niet altijd de beelden die in anatomiediagrammen worden gepresenteerd.
Leert momenteel chimpansee FACS, chimpansee anatomie en het maken van chimpansee landmark diagrammen. (Chimpansee oriëntatiepunten bepaald door Animal FACS groep. Origineel onderzoekswerk door Lisa A Parr, Bridget M Waller en Jennifer Fugate. Zie: Emotionele communicatie bij primaten: implicaties voor de neurobiologie )